Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Sunt etiam turpitudines plurimae, quae, nisi honestas natura plurimum valeat, cur non cadant in sapientem non est facile defendere. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Qui cum praetor quaestionem inter sicarios exercuisset, ita aperte cepit pecunias ob rem iudicandam, ut anno proximo P. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.

Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Immo sit sane nihil melius, inquam-nondum enim id quaero-, num propterea idem voluptas est, quod, ut ita dicam, indolentia? Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Non enim actionis aut officii ratio impellit ad ea, quae secundum naturam sunt, petenda, sed ab iis et appetitio et actio commovetur. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?

Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Negat enim summo bono afferre incrementum diem.

Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Vides igitur, si amicitiam sua caritate metiare, nihil esse praestantius, sin emolumento, summas familiaritates praediorum fructuosorum mercede superari. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus.